ΟΔΟΣ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΧΑΤΖΗ (
Πρόλογος
Κάθε δρόμος έχει μια ονομασία. Άλλες γνωστές, παρμένες από την Ιστορία ή τη Γεωγραφία της Ελλάδας (κυρίως) άλλες όμως άγνωστες στο ευρύ κοινό, παρμένες από την τοπική Ιστορία και Γεωγραφία. Όλοι, για παράδειγμα, οι Έλληνες ξέρουν τι έγινε στις 25 Μαρτίου ή ποιός ήταν ο Παπαπφλέσσας ή ο Όμηρος και πού είναι η Μακεδονία ή ο Πηνειός. Πόσοι όμως από τους επισκέπτες μας - ή ακόμα και από τους ντόπιους - ξέρουν τι έγινε στην περιοχή μας στις 10 Φεβρουαρίου; Ποιός ήταν ο Κηπουρός ή ο Καννάβας; Πού είναι και τι ήτανε η Μελίβοια και γιατί η Βέροια συνδέεται με την Αγιά; Τι είναι ο Άμυρος; Ο Μεθόδιος Ολυμπιώτης; Ποιοί είναι αυτοί οι Αγιώτες Άγιοι; Θα προσπαθήσουμε με μια σειρά δημοσιεύσεων να αναδείξουμε την άγνωστη ιστορία των δρόμων της Αγιάς. Ένα εγχείρημα δύσκολο, αλλά ωραίο. Παρακαλούμε λοιπόν όποιον έχει στοιχεία για την ονομασία δρόμων της Αγιάς, να επικοινωνήσει μαζί μας στην ηλεκτρονική μας διεύθυνση: mdallasnea@gmail.com Κάθε βοήθεια, έστω και η πιο μικρή έχει τεράστια σημασία. Σας ευχαριστούμε.
Ο Δημήτρης Χατζής (Τζήμας, όπως ήταν γνωστός από τη βλάχικη εκδοχή του ονόματός του) γεννήθηκε στους Γόννους στις 4 Απρίλη του 1958. Βλάχος στην καταγωγή (από τη Σαμαρίνα) ήταν το τρίτο παιδί του Αλέκου και της Ευτυχίας Χατζή. Τελείωσε το εξατάξιο Γυμνάσιο Γόννων, στο οποίο είχε διακριθεί σε όλους τους τομείς: Στον αθλητισμό είχε πάρει πρώτα βραβεία στον αγώνα δρόμου 100 μ., στο άλμα εις ύψος και στο δέκαθλο. Εκεί πρωτοέπαιξε θέατρο στο έργο του Β. Ρώτα "Να ζει το Μεσολόγγι". Οι επιδόσεις του στο σχολείο τον οδήγησαν στη Γεωπονική Σχολή του ΑΠΘ. Σαν φοιτητής, συνέχισε στις μεγάλες του αγάπες: την πολιτική, τον αθλητισμό και τον πολιτισμό. Ενταγμένος από τα γυμνασιακά του χρόνια στην ΚΝΕ συνέχισε σα φοιτητής ως μέλος πλέον του Κ.Κ.Ε τους αγώνες του για κοινωνική δικαιοσύνη και ισότητα μέχρι το 1990, όπου και αποχώρησε ακολουθώντας το δρόμο μιας πολιτικής που η καρδιά του του υποδείκνυε: αυτόν της αριστεράς που αποδεσμευμένη από τα στενά καλούπια της στείρας πολιτικής έχει σα γνώμονα τον άνθρωπο. Κομματικά ανένταχτος, ανατρεπτικός και πάντα μοναχικός-ρομαντικός ονειροπόλος της αριστεράς- έλαβε μέρος δύο φορές στις Νομαρχιακές εκλογές με τον συνδυασμό του Μπάμπη Μπακούλα παίρνοντας προς έκπληξη όλων την τρίτη θέση σε σταυρούς προτιμήσεων. Εγκατέλειψε σχετικά νωρίς το στίβο από ένα τραύμα στο μηνίσκο που το έφερε για όλη του τη ζωή και τον εμπόδισε να συνεχίσει, έτσι έστρεψε την προσοχή του στο μπάσκετ όπου συνέχισε μεχρι τέλος με την ομάδα μπάσκετ του Γεωπονικού Συλλόγου Λάρισας. Υπήρξε μέλος της ΠΑ.ΠΟ.Κ. (Πανελλήνιας Πολιτιστικής Κίνησης) μέχρι το 1988.Η μεγάλη του αγάπη ήταν το θέατρο "Η ιστορία του Αλη Ρέντζο" του Πέτρου Μάρκαρη ήταν το πρώτο έργο που συμμετείχε ως φοιτητής, τότε κλήθηκε και να αποφασίσει (μετά από πρόταση που του έγινε από τον Λ. Χαρωνίτη) αν θα ακολουθήσει και επαγγελματικά το επάγγελμα του ηθοποιού. «Τις μεγάλες αγάπες», κατέληξε, «δεν τις κάνουμε ποτέ μέσο βιοπορισμού». Με την αποφοίτησή του από το Πανεπιστήμιο και την επιστροφή του στους Γόννους συνέχισε την πορεία του στο ερασιτεχνικό θέατρο ιδρύοντας μαζί με μιά ομάδα φίλων τη θεατρική ομάδα Γόννων με πρώτο έργο που ο ίδιος σκηνοθέτησε αλλά και έπαιζε "Τα σκουλήκια" του Ν. Περέλη. Με αυτό η θεατρική ομάδα Γόννων συμμετείχε στο 1ο φεστιβάλ θεσσαλικών ερασιτεχνικών θιάσων το 1984 και απέσπασε το 1ο βραβείο καλύτερης παράστασης, στον ίδιο απονεμήθηκαν: το 1ο βραβείο σκηνοθεσίας και το 1ο βραβείο ηθοποιίας ανδρικού ρόλου. Η θεατρική ομάδα Γόννων απέσπασε τα οκτώ βραβεία με την παράσταση «Τα σκουλήκια» από τα δέκα συνολικά που απονεμήθηκαν. Ακολούθησε σκηνοθετώντας την θεατρική ομάδα του Ομολίου, ανεβάζοντας τη σημαδιακή «Αυλή των Θαυμάτων» του Ιακ. Καμπανέλλη, με το οποίο στο 3ο φεστιβάλ θεσσαλικών ερασιτεχνικών θιάσων το 1986 (όπου την κριτική επιτροπή αποτελούσαν ο ίδιος ο Ι. Καμπανέλης, η Μ. Ζαρόκωστα, η Ε. Οικονόμου κ.λ.π.) για άλλη μια φορά ο ίδιος απέσπασε το 1ο βραβείο σκηνοθεσίας και το 1ο βραβείο ερμηνείας ανδρικού ρόλου, ενώ άλλα τρία βραβεία απονεμήθηκαν σε μέλη της ίδιας ομάδας. Συνέχισε με την ομάδα των Γόννων και ανέβασαν το έργο "Κομμάτια και θρύψαλα" του Γ. Σκούρτη. Στο 4ο φεστιβάλ θεσσαλικών ερασιτεχνικών θιάσων το 1986 απέσπασε 1ο βραβείο σκηνοθεσίας και 1ο βραβείο ερμηνείας ανδρικού ρόλου. Προσλήφθηκε ως γεωπόνος από τον Α.Σ.Ε.Π.Ο. Αγιάς το 1985. Πιστός στις ιδεες του συνεταιριστικού κινήματος άρχισε μια επαγγελματική σταδιοδρομία χωρίς προηγούμενο. Ασυμβίβαστος, με γνώμονα πάντα το συμφέρον του αγρότη και του συνεταιριστή, έδωσε μάχες ενάντια σε παλιές νοοτροπίες και συγκρούστηκε πολλές φορές με συμφέροντα που δεν ήθελαν την ανάπτυξη των αγροτών, στεκόμενος πάντα στο πλευρό τους με συμβουλές, παρεμβάσεις, ομιλίες, σεμινάρια, κλπ. Αγωνίστηκε για την κατοχύρωση του μήλου Αγιάς και για τη διάδοσή του παντού. Το 2005 διοργάνωσε αποστολή ανθρωπιστικής βοήθειας στο Σέρβους, στέλνοντας μέσω του ΑΣΕΠΟ μήλα Αγιάς, συνοδεύοντας ο ίδιος την αποστολή. Τελειομανής, και ακριβολόγος στη δουλειά του με πλούσιες επιστημονικές και εμπειρικές γεωπονικές γνώσεις και με ένα ιδιαίτερο επικοινωνιακό χάρισμα, προτάθηκε για θέσεις (τουλάχιστον οικονομικά) πολύ ανώτερες από τη θέση του γεωπόνου σε έναν επαρχιακό συνεταιρισμό, ο ίδιος όμως τις αρνήθηκε πεισματικά ως γνήσιος οραματιστής μιας κοινωνίας με σύνθημα «ένας για όλους και όλοι για έναν». Προσπάθησε με κάθε τρόπο και κατάφερε σε μια εποχή ιδιαίτερα δύσκολη και ανταγωνιστική, να είναι οριακά βιώσιμος ο ΑΣΕΠΟ Αγιάς. Δεν είναι τυχαίο ότι ένα χρόνο ακριβώς μετά το θάνατο του ο συνεταιρισμός ξεπουλήθηκε. Πίστευε πάντα πως η Ελλάδα έχει μέλλον μόνον όταν και οι αγρότες θα έχουν μέλλον. Στα μπλόκα των αγροτών κάθε βράδυ έδινε το παρόν και με την στεντόρεια φωνή του, τους έδινε κουράγιο και φώναζε: «Συνεχίστε έχετε πολύ δύναμη». Διερεύνησε την υπόθεση «μεταλλαγμένα» και παρουσίασε σε εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε το 2007 στο κτίριο του δικηγορικού συλλόγου Λάρισας τις επιπτώσεις των μεταλλαγμένων στην ισορροπία της φύσης, υπήρξε ίσως ο μοναδικός στο χώρο της Θεσσαλίας που κατήγγειλε και ανέφερε ονομαστικά τις μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες που προωθούν και διοχετεύουν στην αγορά τα μεταλλαγμένα προϊόντα, με αποτέλεσμα την έμμεση απειλή της σωματικής και οικογενειακής του ακεραιότητας. Βοήθησε να στηθεί ο γυναικείος συνεταιρισμός Γόννων "Αλκυονίδες" ο οποίος υφίσταται έως και σήμερα προσφέροντας τις γνώσεις του μέσα από σεμινάρια που ο ίδιος αφιλοκερδώς έκανε στα μέλη του συλλόγου. Για χρόνια ήταν μέλος του Δ.Σ. του Γεωπονικού Συλλόγου, αναπτύσσοντας πλούσια συνδικαλιστική δράση. Το 1988 συνεργάστηκε για πρώτη φορά με τη Θεατρική Ομάδα του "Μ. Δάλλα" με το έργο "Φον Δημητράκης" του Δ. Ψαθά. Ακολούθησε μια εκπληκτική πορεία 21 χρόνων με πολλά έργα: Το 1992 "Το Πανηγύρι" του Δημήτρη Κεχαϊδη, το οποίο βραβεύτηκε στα Φεστιβάλ της Καρδίτσας και της Άρτας. Το 1994 "Ο Λεπρέντης" του Μ.Χουρμούζη και το 1998 "Η Μοναξιά των Σκουληκιών" του Ν. Περέλη, που επίσης βραβεύτηκαν στα Φεστιβάλ Άρτας και Καρδίτσας. Το 2003 το "Ούτε Γάτα Ούτε Ζημιά" των Αλ. Σακελάριου και Χρ. Γιαννακόπουλου που βραβεύτηκε στα φεστιβάλ Καρδίτσας και Ορεστιάδας, με τελευταίο την "Αυλή των Θαυμάτων" του Ιακ. Καμπανέλλη. Μετέφερε στα μέλη της ομάδας όλη την πλούσια πείρα του από παραστάσεις, σεμινάρια ή βιβλία, πάντα - σαν γνήσιος εθελοντής που ήταν - αφιλοκερδώς, χωρίς να δεχτεί ποτέ να πάρει ούτε μια δεκάρα, έστω για τα έξοδα μετακίνησής του από τη Λάρισα (όπου διέμενε) στην Αγιά. Όλα τα μέλη της θεατρικής ομάδας, και τα παρόντα και τα προηγούμενα, έχουν να θυμούνται έναν φίλο και έναν δάσκαλο που τους άλλαξε τη ζωή και τους έμαθε να σκέφτονται Η μεγάλη αγάπη και το πάθος που είχε για τη ζωή, δεν μπορούσαν παρά να τον στρέψουν προς τα κοινά. Επί πολλά χρόνια αυτοδιοικητικό στέλεχος της Αριστεράς στη Νομαρχία Λάρισας, έδωσε μάχες για την προώθηση θεμάτων σχετικά με την αγροτική οικονομία, τον πολιτισμό και τον εθελοντισμό. Χωρίς να ενταχθεί σε κάποιον κομματικό σχηματισμό - ο πληθωρικός του χαρακτήρας δεν χωρούσε σε στενές κομματικές γραμμές - ήταν πρωτοπόρος σε θέματα ειρήνης (μέλος της ΕΕΔΥΕ Λάρισας) και αλληλεγγύης. Αγαπημένη του φράση και οδηγός της ζωής του ήταν αυτή από την "Ασκητική" του Ν. Καζαντζάκη: "Εγώ, εγώ μονάχος μου , έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω" Ήταν παντρεμένος από το 1991 με τη Μαρία Εμμανουήλ από το Ομόλιο και αποκτήσανε δυο παιδιά: Τον Γιώργο και την Ήλια. Ο Δημήτρης Χατζής έφυγε ξαφνικά από τη ζωή που τόσο αγαπούσε και που τόσο τον αγάπησε ένα βροχερό απόγευμα μιας Τρίτης, στις 27 Γενάρη του 2009 σε ηλικία μόλις 51 ετών, μετά από έναν αγώνα μπάσκετ. Η καρδιά του, αυτή η τεράστια καρδιά, είχε ήδη στείλει μηνύματα, λίγα χρόνια πριν. Εκείνο το απόγευμα σταμάτησε να χτυπάει. Ο θάνατός του σκόρπισε θλίψη και οδύνη σε όλους όσους τον ήξεραν. Και ήταν πάρα πολλοί. Ο Δήμος Αγιάς έδωσε το όνομά του στον δρόμο που οδηγεί στα ψυγεία φρούτων, θέλοντας να τιμήσει και να αναδείξει την προσφορά του στην γεωργική και πολιτιστική ανάπτυξη της περιοχής. Στο Πολιτιστικό Κέντρο "Χρυσαλλίδα" του Δήμου, ο δρόμος που θα θυμίζει πάντα τον Τζήμα, είναι αυτός που ο ίδιος χάραξε και που στα χνάρια του βαδίζει η Θεατρική Ομάδα Αγιάς, σύμφωνα με την προτροπή (από το τελευταίο γράμμα του Τσε Γκεβάρα προς την κόρη του) που είναι χαραγμένη στο ταφικό επίγραμμα του Δημήτρη Χατζή και που ήταν το πολιτικό και κοινωνικό του σύνθημα:
"Αξίζει να υπάρχεις για ένα όνειρο, κι ας είναι η φωτιά που θα σε κάψει"
Ευχαριστούμε ιδιαίτερα την σύντροφο της ζωής του Μαρία για τις πολύτιμες πληροφορίες για τη ζωή και τη δράση του.
Δημοσιεύτηκε 2nd March από τον χρήστη Αχιλλέας Ε. Αρχοντής
Πρόλογος
Κάθε δρόμος έχει μια ονομασία. Άλλες γνωστές, παρμένες από την Ιστορία ή τη Γεωγραφία της Ελλάδας (κυρίως) άλλες όμως άγνωστες στο ευρύ κοινό, παρμένες από την τοπική Ιστορία και Γεωγραφία. Όλοι, για παράδειγμα, οι Έλληνες ξέρουν τι έγινε στις 25 Μαρτίου ή ποιός ήταν ο Παπαπφλέσσας ή ο Όμηρος και πού είναι η Μακεδονία ή ο Πηνειός. Πόσοι όμως από τους επισκέπτες μας - ή ακόμα και από τους ντόπιους - ξέρουν τι έγινε στην περιοχή μας στις 10 Φεβρουαρίου; Ποιός ήταν ο Κηπουρός ή ο Καννάβας; Πού είναι και τι ήτανε η Μελίβοια και γιατί η Βέροια συνδέεται με την Αγιά; Τι είναι ο Άμυρος; Ο Μεθόδιος Ολυμπιώτης; Ποιοί είναι αυτοί οι Αγιώτες Άγιοι; Θα προσπαθήσουμε με μια σειρά δημοσιεύσεων να αναδείξουμε την άγνωστη ιστορία των δρόμων της Αγιάς. Ένα εγχείρημα δύσκολο, αλλά ωραίο. Παρακαλούμε λοιπόν όποιον έχει στοιχεία για την ονομασία δρόμων της Αγιάς, να επικοινωνήσει μαζί μας στην ηλεκτρονική μας διεύθυνση: mdallasnea@gmail.com Κάθε βοήθεια, έστω και η πιο μικρή έχει τεράστια σημασία. Σας ευχαριστούμε.
Ο Δημήτρης Χατζής (Τζήμας, όπως ήταν γνωστός από τη βλάχικη εκδοχή του ονόματός του) γεννήθηκε στους Γόννους στις 4 Απρίλη του 1958. Βλάχος στην καταγωγή (από τη Σαμαρίνα) ήταν το τρίτο παιδί του Αλέκου και της Ευτυχίας Χατζή. Τελείωσε το εξατάξιο Γυμνάσιο Γόννων, στο οποίο είχε διακριθεί σε όλους τους τομείς: Στον αθλητισμό είχε πάρει πρώτα βραβεία στον αγώνα δρόμου 100 μ., στο άλμα εις ύψος και στο δέκαθλο. Εκεί πρωτοέπαιξε θέατρο στο έργο του Β. Ρώτα "Να ζει το Μεσολόγγι". Οι επιδόσεις του στο σχολείο τον οδήγησαν στη Γεωπονική Σχολή του ΑΠΘ. Σαν φοιτητής, συνέχισε στις μεγάλες του αγάπες: την πολιτική, τον αθλητισμό και τον πολιτισμό. Ενταγμένος από τα γυμνασιακά του χρόνια στην ΚΝΕ συνέχισε σα φοιτητής ως μέλος πλέον του Κ.Κ.Ε τους αγώνες του για κοινωνική δικαιοσύνη και ισότητα μέχρι το 1990, όπου και αποχώρησε ακολουθώντας το δρόμο μιας πολιτικής που η καρδιά του του υποδείκνυε: αυτόν της αριστεράς που αποδεσμευμένη από τα στενά καλούπια της στείρας πολιτικής έχει σα γνώμονα τον άνθρωπο. Κομματικά ανένταχτος, ανατρεπτικός και πάντα μοναχικός-ρομαντικός ονειροπόλος της αριστεράς- έλαβε μέρος δύο φορές στις Νομαρχιακές εκλογές με τον συνδυασμό του Μπάμπη Μπακούλα παίρνοντας προς έκπληξη όλων την τρίτη θέση σε σταυρούς προτιμήσεων. Εγκατέλειψε σχετικά νωρίς το στίβο από ένα τραύμα στο μηνίσκο που το έφερε για όλη του τη ζωή και τον εμπόδισε να συνεχίσει, έτσι έστρεψε την προσοχή του στο μπάσκετ όπου συνέχισε μεχρι τέλος με την ομάδα μπάσκετ του Γεωπονικού Συλλόγου Λάρισας. Υπήρξε μέλος της ΠΑ.ΠΟ.Κ. (Πανελλήνιας Πολιτιστικής Κίνησης) μέχρι το 1988.Η μεγάλη του αγάπη ήταν το θέατρο "Η ιστορία του Αλη Ρέντζο" του Πέτρου Μάρκαρη ήταν το πρώτο έργο που συμμετείχε ως φοιτητής, τότε κλήθηκε και να αποφασίσει (μετά από πρόταση που του έγινε από τον Λ. Χαρωνίτη) αν θα ακολουθήσει και επαγγελματικά το επάγγελμα του ηθοποιού. «Τις μεγάλες αγάπες», κατέληξε, «δεν τις κάνουμε ποτέ μέσο βιοπορισμού». Με την αποφοίτησή του από το Πανεπιστήμιο και την επιστροφή του στους Γόννους συνέχισε την πορεία του στο ερασιτεχνικό θέατρο ιδρύοντας μαζί με μιά ομάδα φίλων τη θεατρική ομάδα Γόννων με πρώτο έργο που ο ίδιος σκηνοθέτησε αλλά και έπαιζε "Τα σκουλήκια" του Ν. Περέλη. Με αυτό η θεατρική ομάδα Γόννων συμμετείχε στο 1ο φεστιβάλ θεσσαλικών ερασιτεχνικών θιάσων το 1984 και απέσπασε το 1ο βραβείο καλύτερης παράστασης, στον ίδιο απονεμήθηκαν: το 1ο βραβείο σκηνοθεσίας και το 1ο βραβείο ηθοποιίας ανδρικού ρόλου. Η θεατρική ομάδα Γόννων απέσπασε τα οκτώ βραβεία με την παράσταση «Τα σκουλήκια» από τα δέκα συνολικά που απονεμήθηκαν. Ακολούθησε σκηνοθετώντας την θεατρική ομάδα του Ομολίου, ανεβάζοντας τη σημαδιακή «Αυλή των Θαυμάτων» του Ιακ. Καμπανέλλη, με το οποίο στο 3ο φεστιβάλ θεσσαλικών ερασιτεχνικών θιάσων το 1986 (όπου την κριτική επιτροπή αποτελούσαν ο ίδιος ο Ι. Καμπανέλης, η Μ. Ζαρόκωστα, η Ε. Οικονόμου κ.λ.π.) για άλλη μια φορά ο ίδιος απέσπασε το 1ο βραβείο σκηνοθεσίας και το 1ο βραβείο ερμηνείας ανδρικού ρόλου, ενώ άλλα τρία βραβεία απονεμήθηκαν σε μέλη της ίδιας ομάδας. Συνέχισε με την ομάδα των Γόννων και ανέβασαν το έργο "Κομμάτια και θρύψαλα" του Γ. Σκούρτη. Στο 4ο φεστιβάλ θεσσαλικών ερασιτεχνικών θιάσων το 1986 απέσπασε 1ο βραβείο σκηνοθεσίας και 1ο βραβείο ερμηνείας ανδρικού ρόλου. Προσλήφθηκε ως γεωπόνος από τον Α.Σ.Ε.Π.Ο. Αγιάς το 1985. Πιστός στις ιδεες του συνεταιριστικού κινήματος άρχισε μια επαγγελματική σταδιοδρομία χωρίς προηγούμενο. Ασυμβίβαστος, με γνώμονα πάντα το συμφέρον του αγρότη και του συνεταιριστή, έδωσε μάχες ενάντια σε παλιές νοοτροπίες και συγκρούστηκε πολλές φορές με συμφέροντα που δεν ήθελαν την ανάπτυξη των αγροτών, στεκόμενος πάντα στο πλευρό τους με συμβουλές, παρεμβάσεις, ομιλίες, σεμινάρια, κλπ. Αγωνίστηκε για την κατοχύρωση του μήλου Αγιάς και για τη διάδοσή του παντού. Το 2005 διοργάνωσε αποστολή ανθρωπιστικής βοήθειας στο Σέρβους, στέλνοντας μέσω του ΑΣΕΠΟ μήλα Αγιάς, συνοδεύοντας ο ίδιος την αποστολή. Τελειομανής, και ακριβολόγος στη δουλειά του με πλούσιες επιστημονικές και εμπειρικές γεωπονικές γνώσεις και με ένα ιδιαίτερο επικοινωνιακό χάρισμα, προτάθηκε για θέσεις (τουλάχιστον οικονομικά) πολύ ανώτερες από τη θέση του γεωπόνου σε έναν επαρχιακό συνεταιρισμό, ο ίδιος όμως τις αρνήθηκε πεισματικά ως γνήσιος οραματιστής μιας κοινωνίας με σύνθημα «ένας για όλους και όλοι για έναν». Προσπάθησε με κάθε τρόπο και κατάφερε σε μια εποχή ιδιαίτερα δύσκολη και ανταγωνιστική, να είναι οριακά βιώσιμος ο ΑΣΕΠΟ Αγιάς. Δεν είναι τυχαίο ότι ένα χρόνο ακριβώς μετά το θάνατο του ο συνεταιρισμός ξεπουλήθηκε. Πίστευε πάντα πως η Ελλάδα έχει μέλλον μόνον όταν και οι αγρότες θα έχουν μέλλον. Στα μπλόκα των αγροτών κάθε βράδυ έδινε το παρόν και με την στεντόρεια φωνή του, τους έδινε κουράγιο και φώναζε: «Συνεχίστε έχετε πολύ δύναμη». Διερεύνησε την υπόθεση «μεταλλαγμένα» και παρουσίασε σε εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε το 2007 στο κτίριο του δικηγορικού συλλόγου Λάρισας τις επιπτώσεις των μεταλλαγμένων στην ισορροπία της φύσης, υπήρξε ίσως ο μοναδικός στο χώρο της Θεσσαλίας που κατήγγειλε και ανέφερε ονομαστικά τις μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες που προωθούν και διοχετεύουν στην αγορά τα μεταλλαγμένα προϊόντα, με αποτέλεσμα την έμμεση απειλή της σωματικής και οικογενειακής του ακεραιότητας. Βοήθησε να στηθεί ο γυναικείος συνεταιρισμός Γόννων "Αλκυονίδες" ο οποίος υφίσταται έως και σήμερα προσφέροντας τις γνώσεις του μέσα από σεμινάρια που ο ίδιος αφιλοκερδώς έκανε στα μέλη του συλλόγου. Για χρόνια ήταν μέλος του Δ.Σ. του Γεωπονικού Συλλόγου, αναπτύσσοντας πλούσια συνδικαλιστική δράση. Το 1988 συνεργάστηκε για πρώτη φορά με τη Θεατρική Ομάδα του "Μ. Δάλλα" με το έργο "Φον Δημητράκης" του Δ. Ψαθά. Ακολούθησε μια εκπληκτική πορεία 21 χρόνων με πολλά έργα: Το 1992 "Το Πανηγύρι" του Δημήτρη Κεχαϊδη, το οποίο βραβεύτηκε στα Φεστιβάλ της Καρδίτσας και της Άρτας. Το 1994 "Ο Λεπρέντης" του Μ.Χουρμούζη και το 1998 "Η Μοναξιά των Σκουληκιών" του Ν. Περέλη, που επίσης βραβεύτηκαν στα Φεστιβάλ Άρτας και Καρδίτσας. Το 2003 το "Ούτε Γάτα Ούτε Ζημιά" των Αλ. Σακελάριου και Χρ. Γιαννακόπουλου που βραβεύτηκε στα φεστιβάλ Καρδίτσας και Ορεστιάδας, με τελευταίο την "Αυλή των Θαυμάτων" του Ιακ. Καμπανέλλη. Μετέφερε στα μέλη της ομάδας όλη την πλούσια πείρα του από παραστάσεις, σεμινάρια ή βιβλία, πάντα - σαν γνήσιος εθελοντής που ήταν - αφιλοκερδώς, χωρίς να δεχτεί ποτέ να πάρει ούτε μια δεκάρα, έστω για τα έξοδα μετακίνησής του από τη Λάρισα (όπου διέμενε) στην Αγιά. Όλα τα μέλη της θεατρικής ομάδας, και τα παρόντα και τα προηγούμενα, έχουν να θυμούνται έναν φίλο και έναν δάσκαλο που τους άλλαξε τη ζωή και τους έμαθε να σκέφτονται Η μεγάλη αγάπη και το πάθος που είχε για τη ζωή, δεν μπορούσαν παρά να τον στρέψουν προς τα κοινά. Επί πολλά χρόνια αυτοδιοικητικό στέλεχος της Αριστεράς στη Νομαρχία Λάρισας, έδωσε μάχες για την προώθηση θεμάτων σχετικά με την αγροτική οικονομία, τον πολιτισμό και τον εθελοντισμό. Χωρίς να ενταχθεί σε κάποιον κομματικό σχηματισμό - ο πληθωρικός του χαρακτήρας δεν χωρούσε σε στενές κομματικές γραμμές - ήταν πρωτοπόρος σε θέματα ειρήνης (μέλος της ΕΕΔΥΕ Λάρισας) και αλληλεγγύης. Αγαπημένη του φράση και οδηγός της ζωής του ήταν αυτή από την "Ασκητική" του Ν. Καζαντζάκη: "Εγώ, εγώ μονάχος μου , έχω χρέος να σώσω τη γης. Αν δε σωθεί, εγώ φταίω" Ήταν παντρεμένος από το 1991 με τη Μαρία Εμμανουήλ από το Ομόλιο και αποκτήσανε δυο παιδιά: Τον Γιώργο και την Ήλια. Ο Δημήτρης Χατζής έφυγε ξαφνικά από τη ζωή που τόσο αγαπούσε και που τόσο τον αγάπησε ένα βροχερό απόγευμα μιας Τρίτης, στις 27 Γενάρη του 2009 σε ηλικία μόλις 51 ετών, μετά από έναν αγώνα μπάσκετ. Η καρδιά του, αυτή η τεράστια καρδιά, είχε ήδη στείλει μηνύματα, λίγα χρόνια πριν. Εκείνο το απόγευμα σταμάτησε να χτυπάει. Ο θάνατός του σκόρπισε θλίψη και οδύνη σε όλους όσους τον ήξεραν. Και ήταν πάρα πολλοί. Ο Δήμος Αγιάς έδωσε το όνομά του στον δρόμο που οδηγεί στα ψυγεία φρούτων, θέλοντας να τιμήσει και να αναδείξει την προσφορά του στην γεωργική και πολιτιστική ανάπτυξη της περιοχής. Στο Πολιτιστικό Κέντρο "Χρυσαλλίδα" του Δήμου, ο δρόμος που θα θυμίζει πάντα τον Τζήμα, είναι αυτός που ο ίδιος χάραξε και που στα χνάρια του βαδίζει η Θεατρική Ομάδα Αγιάς, σύμφωνα με την προτροπή (από το τελευταίο γράμμα του Τσε Γκεβάρα προς την κόρη του) που είναι χαραγμένη στο ταφικό επίγραμμα του Δημήτρη Χατζή και που ήταν το πολιτικό και κοινωνικό του σύνθημα:
"Αξίζει να υπάρχεις για ένα όνειρο, κι ας είναι η φωτιά που θα σε κάψει"
Ευχαριστούμε ιδιαίτερα την σύντροφο της ζωής του Μαρία για τις πολύτιμες πληροφορίες για τη ζωή και τη δράση του.
Δημοσιεύτηκε 2nd March από τον χρήστη Αχιλλέας Ε. Αρχοντής
