Κίσαβος: Μεταξοχώρι στον... δρόμο του μεταξιού
Από τα ωραιότερα χωριά στην περιοχή του Κίσαβου είναι το Μεταξοχώρι - και αυτό το ξέρουν πλέον εκτός από τους Λαρισαίους και επισκέπτες από όλη την Ελλάδα. Τα πετρόκτιστα σπίτια, τα πλατάνια και τα νερά, η διαμονή σε παραδοσιακά καταλύματα και οι βόλτες με ποδήλατο ή εκτός δρόμου όχημα στους χωματόδρομους του καταπράσινου βουνού, δεν είναι ο μόνος λόγος για να έρθετε εδώ: είναι και οι άνθρωποι - καλλιτέχνες, παραγωγοί προϊόντων, αρχιτέκτονες με γνώσεις σχετικά με την περιοχή-, που θα σας κερδίσουν!
Ο ασφαλτόδρομος που οδηγεί από την κωμόπολη της Αγιάς προς το Μεγαλόβρυσο φιδογυρίζει μέσα στο πανέμορφο χωριό. Με την πρώτη ματιά το Μεταξοχώρι ξεχωρίζει. Η ρεματιά του ποταμού Αμυρου, τα τεράστια πλατάνια, τα μεγάλα πέτρινα σπίτια που όλο και αναστηλώνονται δημιουργούν ένα σύνολο γοητευτικό. Στην άκρη του οικισμού υψώνεται το παλιό παρθεναγωγείο που έχει γίνει πολιτιστικό κέντρο. Δίπλα του υπάρχει η «γκαβτζιά», το ψηλό δέντρο που έχει φυτρώσει μέσα στον βράχο στο σημείο όπου, όπως λέγεται, ανέβηκε για να μιλήσει στους κατοίκους ο Κοσμάς ο Αιτωλός το 1765. Παλιά σπίτια στη ρεματιά του Αμυρου ποταμού, στο Μεταξοχώρι.
Τα μεγάλα και καλοφτιαγμένα σπίτια του χωριού πάνω από τη ρεματιά, στη γειτονιά του Αγίου Νικολάου, κτίστηκαν στις αρχές του 20ού αιώνα και στις σάλες τους φιλοξενούσαν τους μεταξοσκώληκες. Σε καθεμία από αυτές τις μικρές βιοτεχνίες από το 1760 μέχρι το 1830 ζούσαν και δούλευαν έως και 20 άτομα και το χωριό ήταν πλούσιο και ισχυρό!
Στη νεότερη εποχή, η αναβίωσή του ξεκίνησε όταν το 1969 ήρθε εδώ ο Μποστ, κυνηγημένος από τη δικτατορία και αναστήλωσε το σπίτι του Καρπέτη κτισμένο το 1890. Ακολούθησαν κι άλλοι καλλιτέχνες, συγγραφείς, δημοσιογράφοι, αρχιτέκτονες - ένας από αυτούς μάλιστα έφτιαξε κι έναν εξαιρετικό πέτρινο ξενώνα που έδωσε την ευκαιρία σε πολλούς ξένους να γνωρίσουν το χωριό.
Εντυπωσιακό στοιχείο είναι πως μέσα στο Μεταξοχώρι και γύρω του υπάρχουν 12 βυζαντινές εκκλησίες. Ξεχωρίζει ο Αγιος Νικόλαος με τον ασημένιο τρούλο και το παρεκκλήσι του Αγίου Χαραλάμπους, η Αγία Παρασκευή και το παλιό μοναστήρι των Εισοδίων της Θεοτόκου, κτισμένο τον 18ο αιώνα με ξυλόγλυπτο τέμπλο: αξίζει να το δείτε γιατί τα κελιά του χρησιμοποιήθηκαν για την παραγωγή κουκουλιών μεταξοσκώληκα από τους Φαβρ και την οικογένεια Τζήμερου.
Το Μεταξοχώρι θεωρείται χωριό των καλλιτεχνών και πράγματι ζωγράφοι και συγγραφείς έχουν αγοράσει εδώ παλιά σπίτια.
Σε ψηλό σημείο πάνω από τον οικισμό βρίσκεται το ξωκλήσι του Προφήτη Ηλία κτισμένο στα μέσα του 17ου αιώνα.
Α. Πανουσόπουλου, Χ. Τζίκας: Ανθρώπων έργαΕννιά χρόνια τώρα η Αύρα Πανουσοπούλου, κόρη του σκηνοθέτη Γιώργου Πανουσόπουλου, ζει και εργάζεται στην κωμόπολη της Αγιάς, που βρίσκεται πολύ κοντά στο Μεταξοχώρι. Μια νέα γυναίκα, μόνη με τρεις γιους ήρθε εδώ, άγνωστη μεταξύ αγνώστων και έφτιαξε τη μικρή της βιοτεχνία, απασχολώντας γυναίκες του χωριού.Ο Χάρης Τζίκας συχνά φτιάχνει τους χάρτες του στην αυλή του «Αρχοντικού Σουλιώτη».«Η επαρχία δεν δέχεται εύκολα τους ξένους κι εγώ δεν ήμουν μέσα σε ένα αποδεκτό σχήμα. Για μια γυναίκα μόνη της τα πράγματα είναι δύσκολα οπουδήποτε κι αν πάει. Αποτελούσα ενδιαφέρον θέμα για συζητήσεις στο χωριό, ωστόσο δεν έδινα σημασία παρόλο που και πόλεμο μου έκαναν αρχικά. Ομως δεν έχω μεγαλώσει έτσι, δεν ειπώθηκε ποτέ στο σπίτι μας το "τι θα πει ο κόσμος". Δεν με άγγιζε λοιπόν, ούτε με αγγίζει: Αν θέλω να βγω στο καφενείο όπου συχνάζουν μόνο άντρες να παίξω τάβλι, το κάνω», λέει η ίδια. Ο κάμπος της Λάρισας της έδωσε τις πρώτες ύλες για τις αλμυρές και γλυκές γεύσεις που κλείνει σε βάζα, με την ετικέτα «γιαμ» και η αγάπη της για τη μαγειρική εκφράζεται καθημερινά μέσα από την «μεταποίηση» προϊόντων. Τυράκια και λαχανικά στο λάδι, ρολά μελιτζάνας με φέτα, βολβοί, σάλτσα από πράσινες ντομάτες, μανιτάρια, μαρμελάδες, γλυκά του κουταλιού χωρίς συντηρητικά - δεκάδες γεύσεις βγαίνουν καθημερινά από το πεντακάθαρο εργαστήριό της που είναι γεμάτο κατσαρόλες που αχνίζουν. Πλέον διανέμονται σε πολλές περιοχές της Ελλάδας, σε καταστήματα ντελικατέσεν, σε επιλεγμένα σούπερ μάρκετ, καθώς και σε χώρες του εξωτερικού.
Η Αύρα Πανουσοπούλου στον κεντρικό πεζόδρομο της Αγιάς, φορτωμένη-ως συνήθως-με προμήθειες Η βόλτα με την Αύρα στις πλαγιές του Κισάβου μοιάζει με μάθημα φυσικής ιστορίας: εκτός του ότι ξέρει κάθε δέντρο και φυτό καλύτερα και από τους ντόπιους, κάθε τόσο σταματάει το αυτοκίνητο καθώς έχει εντοπίσει κάποιο φρούτο ή βότανο που θα χρειαστεί για τις καινούργιες συνταγές της. «Νιώθω ευνοούμενη της ζωής, έχω όμως και πολλή υπομονή», σχολιάζει. «Οταν έρχεται κάτι καλό πιστεύω ότι ήρθε επειδή το προσπάθησα, το περίμενα, ήταν η ώρα του να γίνει. Είναι το πώς τα βλέπεις τα πράγματα. Και το αν μπορείς να απολαμβάνεις την κάθε στιγμή και τα μικρά πράγματα που συμβαίνουν».
Η εικόνα του άντρα που είναι σκυμμένος πάνω από τον πάπυρό του με το μελανοδοχείο και το πενάκι του μοιάζει βγαλμένη από παλιά μυθιστορήματα. Ο Χάρης Τζίκας έφτιαξε τον πρώτο του χειρόγραφο χάρτη σε πάπυρο το 1993. Ηταν από μικρό παιδί μαθημένος στο να περπατάει στα βουνά - ακόμη και να διανυκτερεύει εκεί. Στη συνέχεια έμαθε αναρρίχηση στις Αλπεις και σπούδασε στη Φλωρεντία την τεχνική της γκραβούρας, ενώ παράλληλα ασχολήθηκε με την ιστορική έρευνα. Η Αύρα του βουνούΟι χάρτες του σήμερα έχουν γίνει σήμα-κατατεθέν της περιοχής του Κισάβου. Συχνά μάλιστα στις συζητήσεις με τους ντόπιους, όποιος θέλει να σου δείξει κάτι -ένα μνημείο, ένα ποτάμι, έναν οικισμό, ένα μονοπάτι-, απλώς ξεδιπλώνει έναν χάρτη του Χάρη! Η έρευνά του πάντως συνεχίζεται, ακόμη και μετά από τόσους διαφορετικούς και αναλυτικούς χάρτες που έχει δημιουργήσει. Και πάντα του αρέσει τα μέρη να τα βλέπει, να τα περπατάει, να πηγαίνει στα καφενεία, να μιλάει με τους παππούδες ώστε να βρει και όλα τα άλλα στοιχεία που θα χρησιμοποιήσει για να κάνει τον χάρτη του πληρέστερο.
Το αρχοντικό ΦαβρΤο εντυπωσιακό, ερειπωμένο αρχοντικό των Φαβρ υψώνεται στην είσοδο του οικισμού. Ο χρόνος, η υγρασία και ο αέρας έχουν παίξει τον ρόλο τους ώστε η όψη του να αποκαλύπτει πλέον ελάχιστα για τη συναρπαστική ιστορία των ανθρώπων που το έφτιαξαν και το κατοίκησαν. Ο Ελβετός βαρόνος Ευγένιος Φαβρ και η αγαπημένη του Στεφανία, χορεύτρια των Μουλέν Ρουζ, ήρθαν στο χωριό το 1872 φέρνοντας μαζί τα πλούτη και την ευρωπαϊκή κουλτούρα τους.
Το 1876 έφτιαξαν το σπίτι το οποίο ήταν πραγματικά τεράστιο, αφού κάθε όροφος έφτανε τα 300 τ.μ. Το διακόσμησαν με ακριβά έπιπλα και τοιχογραφίες, ενώ παράλληλα έκαναν πρωτοποριακές επενδύσεις στο Μεταξοχώρι: νοίκιασαν τα εκκλησιαστικά κτήματα, ασχολήθηκαν με το εμπόριο γιδόμαλλου, έστησαν εργοστάσια κηροποιείας, σαπωνοποιίας, μακαρονοποιίας και μεταξιού. Ο βαρόνος έγινε έτσι ένας άτυπος πρεσβευτής του τόπου επί τουρκοκρατίας.
Η Στεφανία, γνωστή στο χωριό ως Μαντάμα, εντυπωσίαζε τους ντόπιους κατεβαίνοντας με τα καπελίνα και τα καλοραμμένα ρούχα της στο χωριό έγινε μάλιστα και προστάτιδα των γυναικόπαιδων. Στην ιστορία του ζεύγους, πάντως, το τέλος δεν υπήρξε αίσιο καθώς η απιστία της Μαντάμας με τον Ιταλό οικονόμο τους, έκανε τον βαρόνο να πνιγεί στον Πηνειό! Η υιοθετημένη κόρη τους δεν έκανε απογόνους. Ετσι η γενιά των Φαβρ έσβησε και το μόνο που έχει μείνει να τους θυμίζει είναι το κέλυφος του αλλοτινού λαμπρού αρχοντικού τους.
Ο ασφαλτόδρομος που οδηγεί από την κωμόπολη της Αγιάς προς το Μεγαλόβρυσο φιδογυρίζει μέσα στο πανέμορφο χωριό. Με την πρώτη ματιά το Μεταξοχώρι ξεχωρίζει. Η ρεματιά του ποταμού Αμυρου, τα τεράστια πλατάνια, τα μεγάλα πέτρινα σπίτια που όλο και αναστηλώνονται δημιουργούν ένα σύνολο γοητευτικό. Στην άκρη του οικισμού υψώνεται το παλιό παρθεναγωγείο που έχει γίνει πολιτιστικό κέντρο. Δίπλα του υπάρχει η «γκαβτζιά», το ψηλό δέντρο που έχει φυτρώσει μέσα στον βράχο στο σημείο όπου, όπως λέγεται, ανέβηκε για να μιλήσει στους κατοίκους ο Κοσμάς ο Αιτωλός το 1765. Παλιά σπίτια στη ρεματιά του Αμυρου ποταμού, στο Μεταξοχώρι.
Τα μεγάλα και καλοφτιαγμένα σπίτια του χωριού πάνω από τη ρεματιά, στη γειτονιά του Αγίου Νικολάου, κτίστηκαν στις αρχές του 20ού αιώνα και στις σάλες τους φιλοξενούσαν τους μεταξοσκώληκες. Σε καθεμία από αυτές τις μικρές βιοτεχνίες από το 1760 μέχρι το 1830 ζούσαν και δούλευαν έως και 20 άτομα και το χωριό ήταν πλούσιο και ισχυρό!
Στη νεότερη εποχή, η αναβίωσή του ξεκίνησε όταν το 1969 ήρθε εδώ ο Μποστ, κυνηγημένος από τη δικτατορία και αναστήλωσε το σπίτι του Καρπέτη κτισμένο το 1890. Ακολούθησαν κι άλλοι καλλιτέχνες, συγγραφείς, δημοσιογράφοι, αρχιτέκτονες - ένας από αυτούς μάλιστα έφτιαξε κι έναν εξαιρετικό πέτρινο ξενώνα που έδωσε την ευκαιρία σε πολλούς ξένους να γνωρίσουν το χωριό.
Εντυπωσιακό στοιχείο είναι πως μέσα στο Μεταξοχώρι και γύρω του υπάρχουν 12 βυζαντινές εκκλησίες. Ξεχωρίζει ο Αγιος Νικόλαος με τον ασημένιο τρούλο και το παρεκκλήσι του Αγίου Χαραλάμπους, η Αγία Παρασκευή και το παλιό μοναστήρι των Εισοδίων της Θεοτόκου, κτισμένο τον 18ο αιώνα με ξυλόγλυπτο τέμπλο: αξίζει να το δείτε γιατί τα κελιά του χρησιμοποιήθηκαν για την παραγωγή κουκουλιών μεταξοσκώληκα από τους Φαβρ και την οικογένεια Τζήμερου.
Το Μεταξοχώρι θεωρείται χωριό των καλλιτεχνών και πράγματι ζωγράφοι και συγγραφείς έχουν αγοράσει εδώ παλιά σπίτια.
Σε ψηλό σημείο πάνω από τον οικισμό βρίσκεται το ξωκλήσι του Προφήτη Ηλία κτισμένο στα μέσα του 17ου αιώνα.
Α. Πανουσόπουλου, Χ. Τζίκας: Ανθρώπων έργαΕννιά χρόνια τώρα η Αύρα Πανουσοπούλου, κόρη του σκηνοθέτη Γιώργου Πανουσόπουλου, ζει και εργάζεται στην κωμόπολη της Αγιάς, που βρίσκεται πολύ κοντά στο Μεταξοχώρι. Μια νέα γυναίκα, μόνη με τρεις γιους ήρθε εδώ, άγνωστη μεταξύ αγνώστων και έφτιαξε τη μικρή της βιοτεχνία, απασχολώντας γυναίκες του χωριού.Ο Χάρης Τζίκας συχνά φτιάχνει τους χάρτες του στην αυλή του «Αρχοντικού Σουλιώτη».«Η επαρχία δεν δέχεται εύκολα τους ξένους κι εγώ δεν ήμουν μέσα σε ένα αποδεκτό σχήμα. Για μια γυναίκα μόνη της τα πράγματα είναι δύσκολα οπουδήποτε κι αν πάει. Αποτελούσα ενδιαφέρον θέμα για συζητήσεις στο χωριό, ωστόσο δεν έδινα σημασία παρόλο που και πόλεμο μου έκαναν αρχικά. Ομως δεν έχω μεγαλώσει έτσι, δεν ειπώθηκε ποτέ στο σπίτι μας το "τι θα πει ο κόσμος". Δεν με άγγιζε λοιπόν, ούτε με αγγίζει: Αν θέλω να βγω στο καφενείο όπου συχνάζουν μόνο άντρες να παίξω τάβλι, το κάνω», λέει η ίδια. Ο κάμπος της Λάρισας της έδωσε τις πρώτες ύλες για τις αλμυρές και γλυκές γεύσεις που κλείνει σε βάζα, με την ετικέτα «γιαμ» και η αγάπη της για τη μαγειρική εκφράζεται καθημερινά μέσα από την «μεταποίηση» προϊόντων. Τυράκια και λαχανικά στο λάδι, ρολά μελιτζάνας με φέτα, βολβοί, σάλτσα από πράσινες ντομάτες, μανιτάρια, μαρμελάδες, γλυκά του κουταλιού χωρίς συντηρητικά - δεκάδες γεύσεις βγαίνουν καθημερινά από το πεντακάθαρο εργαστήριό της που είναι γεμάτο κατσαρόλες που αχνίζουν. Πλέον διανέμονται σε πολλές περιοχές της Ελλάδας, σε καταστήματα ντελικατέσεν, σε επιλεγμένα σούπερ μάρκετ, καθώς και σε χώρες του εξωτερικού.
Η Αύρα Πανουσοπούλου στον κεντρικό πεζόδρομο της Αγιάς, φορτωμένη-ως συνήθως-με προμήθειες Η βόλτα με την Αύρα στις πλαγιές του Κισάβου μοιάζει με μάθημα φυσικής ιστορίας: εκτός του ότι ξέρει κάθε δέντρο και φυτό καλύτερα και από τους ντόπιους, κάθε τόσο σταματάει το αυτοκίνητο καθώς έχει εντοπίσει κάποιο φρούτο ή βότανο που θα χρειαστεί για τις καινούργιες συνταγές της. «Νιώθω ευνοούμενη της ζωής, έχω όμως και πολλή υπομονή», σχολιάζει. «Οταν έρχεται κάτι καλό πιστεύω ότι ήρθε επειδή το προσπάθησα, το περίμενα, ήταν η ώρα του να γίνει. Είναι το πώς τα βλέπεις τα πράγματα. Και το αν μπορείς να απολαμβάνεις την κάθε στιγμή και τα μικρά πράγματα που συμβαίνουν».
Η εικόνα του άντρα που είναι σκυμμένος πάνω από τον πάπυρό του με το μελανοδοχείο και το πενάκι του μοιάζει βγαλμένη από παλιά μυθιστορήματα. Ο Χάρης Τζίκας έφτιαξε τον πρώτο του χειρόγραφο χάρτη σε πάπυρο το 1993. Ηταν από μικρό παιδί μαθημένος στο να περπατάει στα βουνά - ακόμη και να διανυκτερεύει εκεί. Στη συνέχεια έμαθε αναρρίχηση στις Αλπεις και σπούδασε στη Φλωρεντία την τεχνική της γκραβούρας, ενώ παράλληλα ασχολήθηκε με την ιστορική έρευνα. Η Αύρα του βουνούΟι χάρτες του σήμερα έχουν γίνει σήμα-κατατεθέν της περιοχής του Κισάβου. Συχνά μάλιστα στις συζητήσεις με τους ντόπιους, όποιος θέλει να σου δείξει κάτι -ένα μνημείο, ένα ποτάμι, έναν οικισμό, ένα μονοπάτι-, απλώς ξεδιπλώνει έναν χάρτη του Χάρη! Η έρευνά του πάντως συνεχίζεται, ακόμη και μετά από τόσους διαφορετικούς και αναλυτικούς χάρτες που έχει δημιουργήσει. Και πάντα του αρέσει τα μέρη να τα βλέπει, να τα περπατάει, να πηγαίνει στα καφενεία, να μιλάει με τους παππούδες ώστε να βρει και όλα τα άλλα στοιχεία που θα χρησιμοποιήσει για να κάνει τον χάρτη του πληρέστερο.
Το αρχοντικό ΦαβρΤο εντυπωσιακό, ερειπωμένο αρχοντικό των Φαβρ υψώνεται στην είσοδο του οικισμού. Ο χρόνος, η υγρασία και ο αέρας έχουν παίξει τον ρόλο τους ώστε η όψη του να αποκαλύπτει πλέον ελάχιστα για τη συναρπαστική ιστορία των ανθρώπων που το έφτιαξαν και το κατοίκησαν. Ο Ελβετός βαρόνος Ευγένιος Φαβρ και η αγαπημένη του Στεφανία, χορεύτρια των Μουλέν Ρουζ, ήρθαν στο χωριό το 1872 φέρνοντας μαζί τα πλούτη και την ευρωπαϊκή κουλτούρα τους.
Το 1876 έφτιαξαν το σπίτι το οποίο ήταν πραγματικά τεράστιο, αφού κάθε όροφος έφτανε τα 300 τ.μ. Το διακόσμησαν με ακριβά έπιπλα και τοιχογραφίες, ενώ παράλληλα έκαναν πρωτοποριακές επενδύσεις στο Μεταξοχώρι: νοίκιασαν τα εκκλησιαστικά κτήματα, ασχολήθηκαν με το εμπόριο γιδόμαλλου, έστησαν εργοστάσια κηροποιείας, σαπωνοποιίας, μακαρονοποιίας και μεταξιού. Ο βαρόνος έγινε έτσι ένας άτυπος πρεσβευτής του τόπου επί τουρκοκρατίας.
Η Στεφανία, γνωστή στο χωριό ως Μαντάμα, εντυπωσίαζε τους ντόπιους κατεβαίνοντας με τα καπελίνα και τα καλοραμμένα ρούχα της στο χωριό έγινε μάλιστα και προστάτιδα των γυναικόπαιδων. Στην ιστορία του ζεύγους, πάντως, το τέλος δεν υπήρξε αίσιο καθώς η απιστία της Μαντάμας με τον Ιταλό οικονόμο τους, έκανε τον βαρόνο να πνιγεί στον Πηνειό! Η υιοθετημένη κόρη τους δεν έκανε απογόνους. Ετσι η γενιά των Φαβρ έσβησε και το μόνο που έχει μείνει να τους θυμίζει είναι το κέλυφος του αλλοτινού λαμπρού αρχοντικού τους.
Το Μεταξοχώρι θεωρείται χωριό των καλλιτεχνών και πράγματι ζωγράφοι και συγγραφείς έχουν αγοράσει εδώ παλιά σπίτια.
Ο Χάρης Τζίκας συχνά φτιάχνει τους χάρτες του στην αυλή του «Αρχοντικού Σουλιώτη».
ΠΗΛΙΝΟ ΧΩΡΙΟ Στον Κίσαβο Το Πείραμα
Ένα νέο οίκημα, που θα χρησιμοποιηθεί ως Κέντρο Πληροφόρησης, γεννήθηκε στο Δήμο Μελιβοίας, στην Κουτσουπιά, από φυσικές και ανανεώσιμες πρώτες ύλες και σχεδιασμένο για να είναι οικολογικά καθαρό και ενεργειακά αυτόνομο. Η εκτέλεση της πρωτοβουλίας που οφείλεται στους εθελοντές που προσέτρεξαν στο κάλεσμα του Δήμου, ολοκληρώθηκε από την ομάδα του Κομπ (www.cob.gr) μέσα σε 15 ημέρες και με τη συνδρομή 40 ανθρώπων. Σε μία από τις πιο αρχαίες τεχνικές χτισίματος με γήινα υλικά, το κομπ, χρησιμοποιούνται τα χέρια και τα πόδια για να σχηματιστούν μάζες πηλού αναμεμιγμένου με άμμο και άχυρο οι οποίες τοποθετούνται η μία πάνω στην άλλη διαμορφώνοντας έτσι μονολιθικές κατασκευές με μεγάλη σταθερότητα. Η λέξη κομπ προέρχεται από μια παλιά αγγλική λέξη cob που σημαίνει σβώλος. Η διεύρυνση της προσπάθειας και η εξέλιξή της σε ένα ολόκληρο Πήλινο Χωριό ήταν τα ζητήματα που απασχόλησαν το Δήμο Μελιβοίας και τα οποία συμπεριέλαβε στις προτάσεις του στο νέο ΣΧΟΟΑΠ. Στόχοι: Εξοικονόμηση πόρων και ενέργειας για την κατασκευή του. Με την εκτεταμένη χρήση πρωτογενών υλικών της περιοχής και ήπιων τεχνολογιών. Ελαχιστοποίηση της απαιτούμενης ενέργειας για τη λειτουργία του. Ο χωροταξικός σχεδιασμός του οικισμού και ο βιοκλιματικός σχεδιασμός των κτιρίων θα μειώσουν το κόστος ψύξης και θέρμανσης έως και 60%. Η χρήση καινοτόμων συστημάτων θέρμανσης (γεωθερμία κλπ.) θα το συμπιέσουν περεταίρω. Η ηλεκτρική ενέργεια θα εξασφαλίζεται από ανανεώσιμες πηγές (Ανεμογεννήτριες, Θερμικά - Ηλιακά, Φωτοβολταικά, Γεωθερμικά συστήματα). Κάποιες ενεργοβόρες οικιακές συσκευές και δραστηριότητες θα μετατοπιστούν κεντρικά σε βοηθητικά κτίρια. Καθαρό περιβάλλον – αειφορία - βιωσιμότητα. Θα λειτουργούν κεντρικά και ολοκληρωμένα συστήματα διαχείρισης των απορριμμάτων, του νερού, βιολογικός καθαρισμός κλπ. Οικονομική αυτάρκεια. Οι κάτοικοι της κοινότητας θα εξασφαλίζουν την κάλυψη των λειτουργικών δαπανών της καθώς και κάποιο εισόδημα από δραστηριότητες όπως ο οικοτουρισμός – αγροτουρισμός, παραγωγή και εμπορία βιολογικών αγροτικών προϊόντων, εκπαίδευση κλπ. Εκπαίδευση. Λειτουργώντας σαν πόλος έλξης και κέντρο βιωματικής εκπαίδευσης στις τεχνολογίες με τις οποίες κατασκευάστηκε και λειτουργεί. Προοπτικές «Στα πλαίσια των Δήμων», επισήμανε ο δήμαρχος Αντ. Γκουντάρας, «μια τέτοια κίνηση θα μπορούσε να είναι η δημιουργία πρότυπων «οικοχωριών» με βασικές επιδιώξεις:
Να δημιουργήσει τις απαιτούμενες υποδομές σε δρόμους, ύδρευση, άρδευση, κεντρική θέρμανση, δημόσια κτίρια κλπ. Σε μεγάλο βαθμό μπορεί να χρησιμοποιηθεί και εθελοντική εργασία». Δείτε κάποιες αναφορές στον τοπικό τύπο καθώς και στην εφημερίδα "Ελευθερία" και περισσότερες πληροφορίες στη διεύθυνση www.cob.gr 
|
Παλιά σπίτια στη ρεματιά του Αμυρου ποταμού, στο Μεταξοχώρι.
Η Αύρα Πανουσοπούλου στον κεντρικό πεζόδρομο της Αγιάς, φορτωμένη-ως συνήθως-με προμήθειες
|
