Πολιτιστικός Σύλλογος Αγιάς "Μιλτιάδης Δάλλας"
Μικρή Ιστορική Αναδρομή
Η Θεατρική Ομάδα Αγιάς ιδρύθηκε το 1985, ως τμήμα του Μ.Ε.Σ. Αγιωτών "Μιλτιάδης Δάλλας".
Ο Μορφωτικός και Πολιτιστικός Σύλλογος Αγιωτών «ο Μιλτιάδης Δάλλας» ιδρύθηκε το 1976 με σκοπό την πνευματική, μορφωτική και εκπολιτιστική πρόοδο της Επαρχίας Αγιάς, την ανάπτυξη δραστηριοτήτων για την αφύπνιση και ενεργοποίηση των πνευματικών δυνάμεών της και την αξιοποίηση των δημιουργημάτων του λαού(μουσική, αρχιτεκτονική, παραδοσιακοί χοροί κ.λ.π.)
Από την γέννησή του ο Σύλλογος Αγιωτών «ο Μιλτιάδης Δάλλας» ανέλαβε μια προσπάθεια να γνωρίσουν οι άνθρωποι της επαρχίας τις σύγχρονες πνευματικές τάσεις και να νοιαστούν για την πνευματική τους κληρονομιά και την τοπική παράδοση .Δημιούργησε τμήματα χορού, θεατρική ομάδα,εξέδιδε την εφημερίδα «Αγιώτικα Νέα»,λειτούργησε κινηματογραφική λέσχη, τμήμα εικαστικών για παιδιά και ενήλικες και τμήμα ρυθμικής γυμναστικής.
Το πρώτο έργο της Ομάδας μας ήταν ο "Τοπικός Παράγων" του Π. Καγιά σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Δημητρούλια. Ακολούθησαν σε σκηνοθεσία του ίδιου τα έργα "Το θεριό του Ταύρου" του Αζίζ Νεσίν (1986), και "Παραμύθι Χωρίς Όνομα " του Ιάκωβου Καμπανέλλη (1987). Από εκεί και στη συνέχεια, άρχισε η συνεργασία της ομάδας με τον Δημήτρη (Τζήμα) Χατζή, μια συνεργασία που αποδείχτηκε καθοριστική για την Ομάδα. Η συνεργασία αυτή έμελλε να κρατήσει ως το 2009, οπότε και διακόπηκε απότομα από τον αδόκητο θάνατό του. Η σχέση όμως του Τζήμα με την ομάδα δεν μπορεί να περιγραφεί μόνο ως μια αναφορά σε μια μικρή ιστορική αναδρομή. Θα αποτελέσει θέμα ξεχωριστής δημοσίευσης. Περιοριζόμαστε στα έργα που επί των ημερών του ανέβηκαν: Το 1988 ο "Φον Δημητράκης" του Δημήτρη Ψαθά. Το 1992 "Το Πανηγύρι" του Δημήτρη Κεχαϊδη, το οποίο βραβεύτηκε στα Φεστιβάλ της Καρδίτσας και της Άρτας. Το 1994 "Ο Λεπρέντης" του Μ.Χουρμούζη, το 1998 "Η Μοναξιά των Σκουληκιών" του Ν. Περέλη, που επίσης βραβεύτηκαν στα Φεστιβάλ Άρτας και Καρδίτσας. Το 2003 το "Ούτε Γάτα Ούτε Ζημιά" των Αλ. Σακελάριου και Χρ. Γιαννακόπουλου που βραβεύτηκε στα φεστιβάλ Καρδίτσας και Ορεστιάδας. Το 2008 η ιστορική "Αυλή των Θαυμάτων" του Ιάκωβου Καμπανέλλη, που ήταν το τελευταίο έργο που σκηνοθέτησε ο Δημήτρης Χατζής. ΘΕΑΤΡΙΚΗ ΟΜΑΔΑ
"ΑΓΙΩΤΙΚΑ ΝΕΑ", ΝΕΑ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗ
Ήταν το 1979 που το τότε Δ.Σ, τύπωσε το πρώτο φύλλο από τα "ΑΓΙΩΤΙΚΑ ΝΕΑ", με ζήλο και μεράκι. Έγραφε σε πρωτοσέλιδο άρθρο με τίτλο "Καλημέρα σας": "Εκπληρώνοντας καταστατική αρχή του Συλλόγου μας και εξαγγελία του προγραμματισμού των δραστηριοτήτων μας, ξεκινάμε μιαν ακόμα προσπάθεια. Οι προοποτικές δεν είναι βέβαια ευνοϊκές. Το τολμούμε όμως για το κοινό καλό και την προβολή των προβλημάτων της επαρχίας", για να καταλήξει "Ετούτη η εφημερίδα, φωνή του Μ.Ε. Συλλόγου της επαρχίας Αγιάς, φιλοδοξεί να γίνει πράγματι η φωνή της Αγιάς και ολόκληρης της επαρχίας Και φιλοδοξεί να πετύχει με τη συμπαράσταση όλων" Περνούσαν τα χρόνια και η έκδοση των "ΑΓΙΩΤΙΚΩΝ ΝΕΩΝ" συνεχίζονταν, αλλά με πολλές δυσκολίες. Πότε δεν υπήρχαν οι οικονομικοί πόροι να τυπωθεί, πότε δεν υπήρχαν αρκετά θέματα για να συμπληρωθεί η ύλη της έκδοσης.Παρ' όλα αυτά, άνθρωποι με μεράκι, επιμονή και ζήλο, συνέχιζαν παρά τις αντιξοότητες. Ξεχωριστή θέση ανάμεσά τους, σαν πρώτοι μεταξύ ίσων, έχουν οι αξέχαστοι Νίκος Λάκκας, Γιώργος Χατζηνούλας και Δημήτρης Αγραφιώτης που με το πείσμα, την επιμονή και το μεράκι τους κρατούσαν τα "ΑΓΙΩΤΙΚΑ ΝΕΑ" ζωντανά. Αντιγράφουμε από το τεύχος 6 του Απριλίου του 1996 - που έφερε ανάγλυφη τη σφραγίδα του Δημ. Αγραφιώτη- του συντελεστές της εξαιρετικά καλαίσθητης περιοδικής έκδοσης εκείνης της εποχής, τους συντελεστές της: Διευθυντής: Δημ. Κ. Αγραφιώτης Συντακτική επιτροπή: Δημ. Κ. Αγραφιώτης Νίκος Καλαμπάκας Όλγα Καραθάνου Αθανάσιος Πάσχος Ευάγγελος Τζιγκουνάκης Γιάννης Γουριώτης Υπεύθυνος Ύλης: Όλγα Καραθάνου Σελιδοποίηση: Δ.Κ. Αγραφιώτης Μακέτες-Διαφημίσεις: Αθαν. Πάσχος Φωτογραφίες: Γιάννης Γουριώτης Φυσικά, υπήρξαν και άλλοι πολλοί και αξιόλογοι συνεργάτες, όπως ο Στέφανος Ριζούλης, η Ρένα Χατζάκου και άλλοι. Τα "ΑΓΙΩΤΙΚΑ ΝΕΑ" στάθηκαν για πολλά χρόνια η μοναδική πηγή πληροφόρησης για τα τεκταινόμενα στην Αγιά από τους συμπατριώτες μας της διασποράς. Σαν χρέος προς όλους τους προηγούμενους συντελεστές, προς τον τόπο μας και προς τους Αγιώτες που ζουν μακριά μας, αλλά και σαν φόρο τιμής προς τους αξέχαστους Δημήτρη Αγραφιώτη, Νίκο Λάκκα και Γιώργο Χατζηνούλα που στόλισαν με την παρουσία τους την Αγιά και συνέβαλαν σημαντικά στην πολιτιστική ανόρθωση και προβολή της, αλλά δεν είναι πια μαζί μας, επανεκδίδουμε τα "ΑΓΙΩΤΙΚΑ ΝΕΑ", αυτή τη φορά σε ηλεκτρονική μορφή. Από το φύλλο Ιανουαρίου -Φεβρουαρίου 1985 Θα είναι πολύ μεγάλη μας ευχαρίστηση να έχουμε νέα σας, άρθρα, απόψεις και συνεργασίες για να δημοσιεύσουμε. Ο Μ.Π.Σ. Αγιωτών "Μιλτιάδης Δάλλας" δεν βάζει περιορισμούς στα θέματα που δημοσιεύονται, αρκεί να είναι επώνυμα και να μην προσβάλλουν πρόσωπα, κοινωνικές ομάδες, εθνότητες και καταστάσεις ανθρώπων. Ρατσιστικά σχόλια διαγράφονται αμέσως μόλις πέσει στην αντίληψή μας. Ως Μορφωτικός Σύλλογος θεωρούμε ότι "την γλώσσα μας την έδωσαν ελληνική", συνεπώς διαγράφονται οποιαδήποτε σχόλια σε γραικυλικά (greeklish). Ξενόγλωσσα δημοσιεύματα επιτρέπονται. Το αντίθετο θα ήταν ρατσιστικό. Η συντακτική Ομάδα Δημοσιεύτηκε 15th February από τον χρήστη Αχιλλέας Ε. Αρχοντής Την πρωτοχρονιάτικη πίτα έκοψε ο Μορφωτικός Πολιτιστικός Σύλλογος Αγιωτών «Μιλτιάδης Δάλλας». Ο ιστορικός σύλλογος της Αγιάς πραγματοποίησε την εκδήλωση στο Πολιτιστικό Κέντρο «Χρυσαλλίδα», παρουσία μελών του, πλήθους μικρών και μεγάλων που συμμετέχουν στα τμήματα εικαστικών, θεάτρου και χορού που διαθέτει,
Την εκδήλωση «ομόρφυνε» η έκθεση ζωγραφικής των μαθητών της κ. Χατζούλη, καθηγήτριας εικαστικών του συλλόγου.
ΑΓΙΑ: Εκδήλωση για τον Καβάφη Τρίτη, 26 Νοεμβρίου 2013, 12:19 (Γραφείο «Ε» στην Αγιά)
Στα πλαίσια του «Έτους Κ.Π. Καβάφη» με τη συμπλήρωση 150 χρόνων από τη γέννησή του, ο Δήμος Αγιάς, μέσω της Ομάδας Ιστορικής Έρευνας «Δημήτρης Αγραφιώτης» και σε συνεργασία με τον Μορφωτικό – Πολιτιστικό Σύλλογο Αγιάς «Μιλτιάδης Δάλλας», διοργανώνει εκδήλωση προς τιμήν του οικουμενικού ποιητή στο Πολιτιστικό Κέντρο Αγιάς «Χρυσαλλίδα» το Σάββατο 30 Νοεμβρίου στις 7 το απόγευμα. Την εισήγηση γύρω από τη ζωή και το έργο του ποιητή θα κάνει ο φιλόλογος Οδυσσέας Τσιντζιράκος και θα ακολουθήσουν απαγγελίες ποιημάτων από τα μέλη της Ομάδας Ιστορικής Έρευνας και της Θεατρικής Ομάδας του Μιλτιάδη Δάλλα, ενώ θα ερμηνευτούν μελοποιημένα ποιήματά του από μέλη του Γυναικείου Πολυφωνικού Σχήματος Αγιάς. Η ΑΦΗΓΗΣΗ ΤΟΥ ΜΙΛΤΙΑΔΗ ΔΑΛΛΑ ΣΤΗΝ ΑΓΙΑ ΤΗΝ 1η ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2013
Την 1η Σεπτεμβρίου 2013, παρουσιάστηκε στον αύλειο χώρο του Ι.Ν. των Αγίων Αντωνίων στην Αγιά από τον Μ.Π.Σ. «Μιλτιάδης Δάλλας» ένα δρώμενο με θέμα το Πανηγύρι της Αγυιάς και την επέτειο της απελευθέρωσης του 1881. Συμμετείχαν το χορευτικό τμήμα του συλλόγου μας και το μέλος της Θεατρικής του Ομάδας Αχιλλέας Κων. Αρχοντής, ο οποίος υποδύθηκε τον Μιλτιάδη Δάλλα. Παραθέτουμε εδώ την αφήγηση του «Μιλτιάδη Δάλλα». Πηγές: α) Γ.Α.Κ. και οι μελέτες της προϊσταμένης του κ. Κατερίνας Παπαδοπούλου, β) Θεόδ. Χατζημιχάλη « Η εν Αγυιά πανήγυρις της Α’ Σεπτεμβρίου γ) Μιλτιάδη Δάλλα «Η Αγυιά δια μέσου των αιώνων», δ) αρχιμ. Νεκταρίου Δρόσου «Η Ενορία των Αγίων Αντωνίων Αγιάς. Ονομάζομαι Μιλτιάδης Δάλλας. Γεννήθηκα στην Αγυιά το 1860. Ο πατέρας μου, Ιωάννης Δάλλας, εκλέχτηκε στις πρώτες δημοτικές εκλογές που προκηρύχτηκαν το 1883 ως ο πρώτος δήμαρχος Δωτίου, μετά την απελευθέρωση της Θεσσαλίας, το 1881. Μερικούς μήνες μετά την εκλογή του δολοφονήθηκε, πιθανόν από πολιτικούς του αντιπάλους. Παρ’ όλες τις προσπάθειές μου, δεν κατόρθωσα να διαλευκάνω το έγκλημα. Κρατώ στα χέρια μου το βιβλίο του φίλου μου Θεόδωρου Χατζημιχάλη με τίτλο: « Η εν Αγυιά πανήγυρις της Α’ Σεπτεμβρίου». Ο αγαπητός μου Θεόδωρος λέει: «Πολλές πόλεις καυχώνται ότι διατελούν υπό την επίβλεψη και άγρυπνη προστασία Αγίων, που για να τους τιμήσουν έχτισαν μεγαλοπρεπείς ναούς όπου συρρέουν προσκυνητές. Η Αγυιά όμως δικαιούται να σεμνύνεται ότι έχει δυο πολιούχους: Ο ένας είναι ο Άγιος Αντώνιος ο Μέγας ο εξ Αιγύπτου και ο άλλος ο Άγιος Αντώνιος ο Νέος ο εκ Βερροίας, η τιμή και προσκύνηση του οποίου ήρθε στην Αγυιά περί τα μέσα του 16ου αιώνα, από Βλάχους Βερροιείς πρόσφυγες που ήρθαν μετά από την άλωση της πόλης τους από τους Οθωμανούς ιδρύοντας, εδώ που βρισκόμαστε τώρα, τον Βλαχομαχαλά. Κατά την τοπική παράδοση, η εικόνα του Αγίου ήταν σ’ έναν ορνιθώνα στο φτωχό σπιτάκι ενός γεωργού που τον έλεγαν Παναγιώτη. Ένα βράδυ, ο Παναγιώτης είδε στον ύπνο του μια σεβάσμια γεροντική μορφή που του είπε: "Χριστιανέ μου! να φροντίσης να με κάμης κι εμένα ένα σπίτι, για να φαίνομαι κ' εγώ στον κόσμον, γιατί βαρέθηκα να είμαι εδώ κρυμμένος στο κουμάσι...». Το πρωί μόλις ξύπνησε ο Παναγιώτης, διηγήθηκε το όνειρο στη γυναίκα του, η οποία από περιέργεια έτρεξε να δει τι κρύβεται εκεί. Μόλις άνοιξε την πόρτα, οι κότες όρμησαν προς τα έξω, οπότε ακούστηκε ο θόρυβος μιας σανίδας που έπεφτε. Την τράβηξε προς τα έξω, αλλά ήταν γεμάτη ακαθαρσίες και την πέταξε ξανά κάτω. «Δεν βρήκα τίποτα εκεί μέσα, παρά ένα βρώμικο παλιοσάνιδο. Θα παράφαγες εψές», είπε εκείνη στον Παναγιώτη. Αυτός όμως δεν έδωσε σημασία στα λόγια της. Γύρισε στον ορνιθώνα, βρήκε τη σανίδα, την καθάρισε με προσοχή και ανακάλυψε ότι πράγματι ήταν η εικόνα του Αγίου. Φώναξε τη γυναίκα του, την καθάρισαν προσεκτικά, την ξαναέβαλαν πάλι εκεί και άναψαν και μια κανδήλα νομίζοντας ότι εκπλήρωσαν την επιθυμία του Αγίου. Αλλά μετά από τρεις μέρες, εμφανίζεται πάλι ο άγιος στον ευσεβή γεωργό στον ύπνο του και του λέει: "Σε είπα, άνθρωπε, να με κάμης σπίτι, και συ μ' έκλεισες πάλι μέσα στο κουμάσι; ...θέλω να με κάμης εκκλησίαν, να έρχονται οι Χριστιανοί να μ' εορτάζουν, κι εγώ θα προστατεύσω τον τόπον τούτο από κάθε κίνδυνο. Είμαι ο άγιος Αντώνιος από την Βέρροιαν..." - "Και πώς μπορώ, άγιε δέσποτα, να σε κτίσω εκκλησία εγώ, πτωχός άνθρωπος; Μήπως χρειάζεται να μαζεύσω συνδρομήν από τον κόσμο; κανένας δεν θα δώση, γιατί δεν θα πιστεύουν ότι φανερώθηκε άγιος στον ύπνο μου..." - "Δεν θέλω να μαζεύσης συνδρομή», είπε ο άγιος. «Έλα μαζί μου!» Και παίρνοντάς τον, τον έφερε σε ένα μέρος έξω από την Αγυιά, όπου πολλές φορές ο γεωργός εκείνος πήγαινε να κόψει ξύλα. Στάθηκε εκεί και του είπε: "Εδώ θα σκάψης και θα βρεις θησαυρό, γρόσια πολλά. Σημείωσε τον τόπον να τον θυμάσαι. Όσα γρόσια θα βρεις, θα τα ξοδέψεις όλα για την εκκλησία μου. Να μην κρατήσης για τον εαυτό σου ούτε ένα άσπρο. Έτσι να κάμης!..." Αυτά είπε κι έγινε άφαντος. Το πρωί ο γεωργός πήγε εκεί που του υπέδειξε ο Άγιος και πράγματι βρήκε κρυμμένο θησαυρό. Γκρέμισε το σπίτι του και στη θέση του έχτισε έναν μικρό ναό προς τιμή του Αγίου Αντωνίου του Νέου. Τον ορνιθώνα όμως με την εικόνα τον άφησε απ’ έξω, κατά ρητή εντολή του Αγίου, για να τον προσκυνούνε οι πιστοί ανά πάσα ώρα και στιγμή της ημέρας ή της νύχτας. Ο Παναγιώτης όμως, δεν εκπλήρωσε επακριβώς την επιθυμία του Αγίου και κράτησε χίλια γρόσια για τον εαυτό του. Σκέφτηκε ότι ήταν περιττό να τα δαπανήσει όλα, αφού έχτισε το ναό. Δεν πέρασε όμως πολύς καιρός και ο γιός του τρελάθηκε τόσο πολύ, που όχι μόνο τους γονείς του έδερνε, αλλά και όλους τους περαστικούς. Οι γονείς του κατάλαβαν τα αίτια της τρέλας του και με τα χίλια γρόσια διακόσμησαν το ναό με κανδήλες, εικόνες και πολυελαίους, και έδεσαν το γιό τους με μια αλυσίδα δίπλα στον ορνιθώνα όπου βρίσκεται ακόμα και σήμερα η εικόνα του Αγίου, που ως γνωστόν θεράπευε τους τρελούς. Πράγματι, μετά από 40 μέρες ξαναβρήκε τα λογικά του. Τότε, και οι τρεις τους αφιερώθηκαν στην υπηρεσία του θαυματουργού Αγίου. Είναι δε πολύ παλιά συνήθεια να συρρέουν την παραμονή της εορτής του Αγίου και να διανυκτερεύουν στο σημείο αυτό όσοι πάσχουν από ψυχικά νοσήματα, δεμένοι με αλυσίδες δίπλα στην εικόνα του Αγίου. Παρ’ όλο που ο Άγιος Αντώνιος ο Νέος εκοιμήθη την 1η Ιανουαρίου, το ιερό του λείψανο κατατέθηκε στον ναό της Υπεραγίας Θεοτόκου της Καμαριώτισσας στη Βέροια την 17η Ιανουαρίου, ημέρα τιμής του Αγίου Αντωνίου του Μεγάλου. Ωστόσο, η πιο σωστή ημερομηνία τιμής του Οσίου Αντωνίου του Νέου είναι η 1η Σεπτεμβρίου επειδή και στη Βέροια αρχικά ετιμάτο εκείνη την ημέρα. Τελούνταν η εμπροπανήγυρις της Αγίας Ιερουσαλήμ που έζησε και μαρτύρησε στη Βέροια τον 3ο αιώνα και ακολουθούσε η πανήγυρις του Οσίου Αντωνίου. Οι Βερροιείς θυμούνται ακόμα το παλιό τους έθιμο και φέρνουν σαν παράδειγμα τους Αγυιώτες που και τώρα εορτάζουν από 1 έως 8 Σεπτεμβρίου τους Άγιους Αντώνιους. Το πανηγύρι της 1ης Σεπτεμβρίου είναι παλιά συνήθεια εις μνήμην των Αγίων και συγχρόνως πανήγυρις εμπορικής και οικονομικής σημασίας. Κατά τον 18ο αιώνα, εποχή μεγάλης ακμής της Αγυιάς, είχε εμβέλεια και εκτός Θεσσαλίας, στην Μακεδονία και στην Ήπειρο. Η εμποροπανήγυρις γινόταν με μεγάλη τάξη και συγκέντρωνε πολύ κόσμο απ’ όλες τις περιοχές. Η αγοραπωλησία των ζώων διαρκούσε τρεις μέρες. Ερχότανε ζωέμποροι, κυρίως Γκαραγκούνηδες και Κεσερλιώτες, αλλά και Ρουμελιώτες, κυρίως από τη Λαμία, με τα ζώα τους και τις ζωοτροφές τους. Την πρώτη θέση όμως στους πωλητές είχαν οι χρυσικοί, ιδίως οι Σελιτσανιώτες που ήταν ειδικοί στην τέχνη αυτή. Μετά ήταν οι στραγαλατζήδες, οι παπουτσήδες, οι λαγηνάδες, Τουρναβίτες κυρίως, οι κατασκευαστές ξύλινων σκευών, οι πωλητές κουδουνιών για τα ζώα, οι χαλβατζήδες, και άλλοι. Στο σημείο πάνω από τη γέφυρα ήταν οι γυναίκες, ως επί το πλείστον Βλάχες, που πουλούσαν βελέντζες, χράμια, σκουτιά, σαμαροσκούτια, τσερέπια, κάππες, σαλβάρια και οποιοδήποτε άλλο προϊόν της υφαντουργίας του τόπου τους. Έρχονταν ακόμα και δερματέμποροι από την Κοζάνη και τα Γιάννινα αλλά και Αμπελακιώτες που αγόραζαν τους περίφημους τσικμέδες της Αθανάτης και της Ρέτσιανης και το μεταπωλούσαν στις αγορές της Βιέννης και της Τεργέστης σε υψηλές τιμές. Οι συναλλαγές γίνονταν σε όλα τα νομίσματα της εποχής – λίρες, ναπολεόνια, δουβλόνια, βενετικά φλουριά, κολωνάτα, δίστηλα και λοιπά – η δε εκτίμησή τους και αποτίμησή τους σε τουρκικά γρόσια γίνονταν από ειδικούς νομισματογνώμονες. Εκτός απ’ αυτά όμως, γίνονταν, τη δεύτερη μέρα, και αγώνες πάλης, πυγμαχίας και άλματος τους οποίους παρακολουθούσαν και οι πιο επιφανείς Οθωμανοί, Λαρισαίοι και Κεσερλιώτες αλλά και από πιο μακριά. Κάθονταν, Οθωμανοί και Χριστιανοί, ανάλογα με την τάξη τους και πίσω τους ήταν ο λαός όρθιος. Διακρίνονταν κυρίως Αιθίοπες πελώριοι, δούλοι μπέηδων και αγάδων, αγορασμένοι επί τούτω από τους αφέντες τους. Οι νικητές έπαιρναν περίπου 50 γρόσια ως αμοιβή ενώ ο τελάλης έβγαζε και δίσκο στο κοινό για να αυξηθεί η αμοιβή του. Μεγάλη φήμη παλαιστού στην Αγιά είχαν ο Μπαλιατάλιας, οι Ρετσιανιώτες Στέργιος Τσουλής και Αντώνιος Πατσιαβούρας, όπως και ένας γεωργός από την Μαρμάριανη, Αχιλλεύς το όνομα. Αξίζει εδώ να αναφερθώ σε ένα επεισόδιο: Ο Αχιλλεύς είχε πάει στο πανηγύρι με δεμένο το πόδι λόγω μια πληγής και πονώντας, ως άλλος Φιλοκτήτης. Εκεί ήταν ένας Αιθίοπας που νικούσε τους πάντες, ντροπιάζοντας τους Χριστιανούς και κάνοντας τους Μουσουλμάνους να καυχώνται. Τότε ο Αχιλλεύς στάθηκε απέναντί του: «Έλα μωρέ Αράπη, να παλέψεις και με μένα, να δούμε ποιός θα πέσει». Εκείνος του έριξε ένα βλέμμα οίκτου: «Με σένα τον κουτσό να παλέψω! Όχι, όχι, είναι ντροπή μου. Φεύγα από μπροστά μου, να ‘ρθει ένας γερός παλληκαράς. Εσύ δεν με κάνεις.» «Γλέπω πως με φοβάσαι, μωρέ Αράπη! Ας είμαι και κουτσός, γι’ αυτό δεν κοτάς να παλέψεις μαζί μου.» Ο Αιθίοπας θύμωσε και έτρεξε καταπάνω του. Ο Αχιλλεύς στάθηκε με ψυχραιμία ακίνητος, και μόλις ο αντίπαλός του τον πλησίασε, με μια επιδέξια κίνηση τον άρπαξε από πίσω, τον σήκωσε ψηλά, τον έδειξε στο πλήθος και τον πέταξε δυο – τρία μέτρα μακριά, ντροπιάζοντας τους Οθωμανούς και κάνοντας περήφανους τους Χριστιανούς που παραληρούσαν από ενθουσιασμό, βλέποντας τον παλαιστή απ’ την Μαρμάριανη, με καρτερία Φιλοκτήτου και ανδρεία Αχιλλέως, να πετάει στο χώμα τον θηριώδη αντίπαλό του. Η ημέρα που θα μείνει όμως για πάντα χαραγμένη στην καρδιά μου και στη μνήμη μου είναι η 1η Σεπτεμβρίου του 1881. Ήμουν εδώ, στην Αγυιά μας, όταν ο ελληνικός στρατός εισήλθε νικητής και απελευθερωθήκαμε από τον οθωμανικό ζυγό. Ο εχθρικός στρατός αποχώρησε αναιμάκτως, επειδή, σύμφωνα με την παράδοση, ο Τούρκος διοικητής ήταν τόσο προληπτικός, που φοβήθηκε μια κακοσημαδιά την παραμονή της απελευθερώσεως της Αγυιάς: Καθώς περπατούσε εκείνη την ημέρα, πέρασε μπροστά του μια γάτα (ή ένας λαγός) κι αυτό το θεώρησε κακό οιωνό, γλυτώνοντας την περιοχή απ’ την περιπέτεια μιας μάχης με απρόβλεπτες συνέπειες για τον άμαχο πληθυσμό. Τότε πρωτοακούστηκε και το νέο τραγούδι της εποχής εκείνης, το οποίο παραθέτει ο αγαπητός μου Θεόδωρος Χατζημιχάλης, ως δηλωτικό των εθνικών μας πόθων: Το μάθατε τι έγινε; Τώρα στα ογδονταένα, Να μην παντρευτεί κανένα! Ο Βασιλιάς παίρνει στρατό απ’ το Εικοσιένα Μέχρι του Τριανταένα, Τη σημαία για να στήσουν, Στην Τουρκιά για να κινήσουν! Μέσα στης Λάρσας τα τσιαρσιά, Στην περίφημη την πόλη Εκεί θα μαζωχθούμε όλοι. Στα Φέρσαλα μεσ’ στα τζαμιά Ο στρατός θα κατοικήσει, Κι ύστερα θα τα γκρεμίσει. Ο Βασιλιάς τους έκρινε «Παιδιά κοντοσταθείτε, Κι ό,τι θέλετε ζητείτε!» «Μεις θέλουμε τα Γιάννινα, Ήπειρο και Θεσσαλία, Κρήτη και Μακεδονία!» Έκτοτε, με ένα θλιβερό διάλειμμα κατά τον ατυχή πόλεμο του 1897, όταν η Αγυιά καταλήφθηκε από τον Απρίλιο του ίδιου έτους έως τον Μάϊο του1898 από τον Τουρκικό στρατό, το πανηγύρι της Αγυιάς συνεχίζεται έως κι σήμερα, ανθηρό και ζωντανό, με διπλή εορτή: Αυτή των Αγίων Αντωνίων, του Μεγάλου και του Νέου του εκ Βερροίας και αυτήν της απελευθερώσεως της Αγυιάς την 1η Σεπτεμβρίου 1881. Εύχομαι και ελπίζω οι επόμενες από εμένα γενεές να συνεχίσουν να εορτάζουν το Αγιώτικο Πανηγύρι. Καληνύχτα σας. |
ΑΓΙΩΤΙΚΑ ΝΕΑΧΟΡΕΥΤΙΚΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ Η ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΧΟΡΕΥΤΙΚΟΥ ΤΜΗΜΑΤΟΣ Οι ενήλικες χορεύουν (
Τα παιδιά πετάνε! Συνεχίζονται κανονικά οι εργασίες του Χορευτικού του συλλόγου μας με εκμάθηση παραδοσιακών χορών απ' όλη την Ελλάδα..Κάθε Τρίτη (με τη Σοφία Καρανίκα) για παιδιά και κάθε Πέμπτη (με τον Παναγιώτη Καραβιδέ) για ενήλικες, από τις 6 μ.μ. στη "Χρυσαλλίδα". Για περισσότερες πληροφορίες, μπορείτε να απευθύνεστε στους εκπαιδευτές τις ώρες και ημέρες λειτουργίας του τμήματος. Δημοσιεύτηκε 16th February από τον χρήστη ΑΓΙΩΤΙΚΑ ΝΕΑ Ετικέτες: ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΑ 0 Add a comment ΑΓΙΩΤΙΚΑ ΝΕΑ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΟΥ Μ.Π.Σ. ΑΓΙΩΤΩΝ "ΜΙΛΤΙΑΔΗΣ ΔΑΛΛΑΣ", ΑΓΙΑ ΛΑΡΙΣΑΣ ΘΟΔΩΡΟΣ ΧΑΤΖΗΜΙΧΑΛΗΣ
στη Βελίκα θα γίνει …»Ωδή στην πανσέληνο», ποίηση και μουσική με τη θεατρική ομάδα του ΜΠΣ Αγιωτών «Μιλτιάδης Δάλλας» και το μουσικό Δ. Χανδράκη, καθηγητή Πανεπιστημίου Μακεδονίας. Συνδιοργάνωση με τον Πολιτιστικό Σύλλογο Βελίκας «Ο Φιλοκτήτης».
|
|