ΕΥΡΥΜΕΝΕΣ
Η περιοχή που καλύπτει ο Δήμος Ευρυμενών αποτελούσε μέρος της αρχαίας Μαγνησίας, η οποία εκτείνονταν από την κοιλάδα των Τεμπών μέχρι τη Σηπιάδα, το σημερινό ακρωτήριο του Αγίου Γεωργίου, στην άκρη του Παγασητικού και περιλάμβανε τις επαρχίες Βόλου και Αγιάς. Ο Δήμος Ευρυμενών αναφέρεται ως ένας εκ των τριών δήμων της επαρχίας Αγιάς. Η βορειότερη πόλη αυτής της περιοχής ήταν το Ομόλιο (Ομόλη, Όμολος), το οποίο ήκμασε τον 4ο αι. π.χ. Χτισμένο στις βόρειες πλαγιές της Όσσας το Ομόλιο έλεγχε το ανατολικό άκρο του περάσματος των Τεμπών, αλλά και το δρόμο που οδηγούσε από τα παράλια προς το εσωτερικό της Θεσσαλίας. Τα ερείπια της αρχαίας πόλης, τα οποία σώζονται έως σήμερα, βρίσκονται κοντά στο σημερινό χωριό, στη θέση της εκκλησίας του Προφήτη Ηλία. Η κοινότητα Παλαιόπυργου (Νυχτερέμι), η οποία βρίσκεται στο βόρειο άκρο του δήμου Ευρυμενών , κοντά στις εκβολές του Πηνειού ποταμού, συστάθηκε μετά την κατάργηση του Δήμου Ολύμπου το 1912. Σε αυτό το σημείο βρέθηκαν ίχνη πύργου, από όπου πιθανότατα πήρε και το όνομα της η κοινότητα. Στην περιοχή του Δήμου Ευρυμενών υπήρχαν οι αρχαίες πόλεις Μύρες και Ευρυμενές. Ο Stahlin τοποθετεί στο Στόμιο τις Μύρες και τις Ευρυμενές ή Ευρυμένη στο Κόκκινο Νερό, νότια της Καρίτσας. Οι Fr. Hild και Κ. Σπανός τοποθετούν τις Ευρυμενές στα ΒΑ του Στομίου, όπου και τα ερείπια του βυζαντινού κάστρου που βρέθηκαν στη θέση Παλαιόπυργος. Η άποψη αυτή ενισχύεται και από την εύρεση τάφων του 6ου – 5ου αι. π.χ. στο λιμανάκι του Στομίου. Το παλιό τούρκικο όνομα της κοινότητας Στομίου ήταν Τσάγιεζι και σημαίνει «το στόμιο του ποταμού». Στο Στόμιο βρίσκεται και ένα από τα σημαντικότερα μοναστήρια της Θεσσαλίας η «Κομνήνειος Μονή» του Αγ. Δημητρίου. Νοτιότερα του Στομίου, σε υψόμετρο 500m συναντά κανείς την κοινότητα Καρίτσας, από όπου ξεκινούν μονοπάτια που οδηγούν στις παραλίες της Πλατιάς Άμμου και της Παναγίτσας. Στο δρόμο για την Πλατιά Άμμο απαντώνται τα ερείπια κάστρου, τα οποία ταυτίζονται με αυτά των αρχαίων Ευρυμενών. Στην κοινότητα Καρίτσας ανήκει και ο οικισμός Κόκκινο Νερό, ο οποίος φημίζεται για τις ιαματικές του πηγές, που όμως μένουν ανεκμετάλλευτες. Το νερό της πηγής, αναβλύζοντας, βάφει το χώμα κόκκινο, γεγονός στο οποίο οφείλεται και η ονομασία του χωριού. Πάνω από την πηγή βρίσκεται ένα γεφύρι με στοιχεία παλαιοχριστιανικής κατασκευής, το οποίο πήρε τη σημερινή του μορφή το 1719. Από αυτό λέγεται πως πέρασε ο Αλέξιος Α’ το 1084 κατευθυνόμενος προς την πολιορκημένη από τους Νορμανδούς πόλη της Λάρισας.
Ο Stahlin τοποθετεί τις Ευρυμενές ή Ευρυμένη στο Κόκκινο Νερό
Το Παλιόκαστρο Καρίτσας, βρίσκεται Βόρεια των εκβολών του Κόκκινου Νερού, σε μια εξαίσια, ρομαντική τοποθεσία. Κατα τον Γεωργιάδη πρόκειται για αρχαία Ελληνικά τείχη. Εδω βρέθηκε μια επιγραφή της ρωμαικής εποχής. Κατά τον Απολλώνιο τον Ρόδιο, τον Φλάκκο και όλους τους νεώτερους τοπογράφους πρόκειται για την αρχαία πόλη Ευρυμεναί. Οι Ευρυμεναί άνηκαν στους Μαγνητές μέχρι τον 4ο αιώνα π.Χ. Μετά απο μακροχρόνιους αγώνες υποδουλώθηκαν στο Κοινό των Θεσσαλών και ως περίοικος λαός, ήταν υποτελείς του ταγού, του Ιάσονος των Φερών και των διαδόχων του και ύστερα των Μακεδόνων Βασιλέων. Το 198 π.Χ. και το 191 π.Χ. οι Ευρυμεναί κατακτήθηκαν από τον Αμυνανδρο και τους Αιτωλούς ενώ το 191 π.Χ. επανακτήθηκαν από τον Φίλιππο Ε΄ και από τον Βαίσιο. Από το 196 π.Χ. μέχρι το 192 π.Χ. οι Μαγνητές σχημάτισαν ένα Κοινό άλλα από το 167 π.Χ. ξανά υπέκυψαν στους Μακεδόνες. Η ομοσπονδία τους διήρκεσε μέχρι τη ρύθμιση της αυτοκρατορίας του Διοκλητιανού. Γνωρίζουμε ότι οι Ευρυμένες είχαν κυκλοφορήσει δικό τους νόμισμα στην περίοδο 300 - 146 π.Χ., στη μια όψη του οποίου υπήρχε η κεφαλή του Διονύσου σε νεαρή ηλικία και στην άλλη ένα αμπελόκλημα, με έξι τσαμπιά από σταφύλια, ένα κρατήρα και ένα δελφίνι με την επιγραφή «Ευρυμεναίων». Η ζωή στην περιοχή εξακολουθεί και στην Βυζαντινή εποχή. Οι Ευρυμένες σύμφωνα με τον ιστορικό Προκόπιο, αναφέρονται για τελευταία φορά τον 6ο μ.Χ. αιώνα. Τότε ο αυτοκράτορας της Κωνσταντινούπολης Ιουστινιανός ανακαίνισε το φρούριο της Ευρυμένης και το οχύρωσε καλά.